Een bijzonder kampioensdrietal

Een bijzonder kampioensdrietal.  (de beleving van die dag)
30 mei 1987 te Biggekerke.  Het drietal GAPINGE 1.

Kees Langebeeke Jr.  
30 ringen Maureen

Krijn Coppoolse Czn.   
30 ringen Nicolet

Lein Langebeeke      
30 ringen Quickij

We leven alle drie naar de dag toe, ieder doet dat op zijn manier. Je begint een paar weken van te voren te oefenen, dat doe je op je paard en aan het lopend want dat is een goede oefening voor het stilhouden van de lans.
We spreken elkaar nooit van te voren, ieder zorgt voor zich dat hij er klaar voor is. ‘s Morgens vroeg op, paard poetsen en invlechten dat is meestal half zes dat ligt er ook aan waar je naar toe moet, paard in de trailer of veewagen en dan naar de plaats van de wedstrijd. Eigenlijk zien we elkaar ‘s morgens voor het eerst. Het is goedemorgen we gaan dan inrijden, drinken koffie, en voor we beginnen geven we elkaar de hand en wensen we elkaar succes. En of je nu eerst of tweedes of laatst rijdt is niet zo belangrijk, maar in de laatste beurten kan voor de laatste de druk wel eens wat groter zijn.

We waren alle drie rijders die al meerdere malen buitenom teamverband alle ringen hadden gestoken. Maar natuurlijk we gingen er niet vanuit dat nu ook zou gebeuren. Ook tussen de middag nog niet toen we aan kop stonden met 45 van de 45 ringen. We spraken er ook niet over met elkaar. We zijn ook niet zulke spraakzame types. Je gaat eten en je drinkt nog wat, je verzorgt je paard van eten en drinken, en om één uur gaat het weer verder. En na een beurt of twintig merk je gewoon dat het lekker gaat. Je gaat de woordelijke confrontatie met concurrenten zoveel mogelijk uit de weg. Er wordt op zo een wedstrijd onderling ook wel wat koude oorlog gevoerd, maar daar moet je tegen kunnen. Want hoe meer de eindstreep nadert, wordt toch spanning en de concentratie wat hoger. Vanaf de 25 beurt gingen we steeds meer naar elkaar kijken, maar niemand durfde er kennelijk iets te zeggen.
We durfden schijnbaar niet tegen elkaar te zeggen zou het 90 van de 90 worden. We spraken er met elkaar niet over, maar de spanning begon toch wel behoorlijk op te lopen. Ook in de presentatie van de wedstrijd is er nooit melding gemaakt dat er die dag nog de volle 100% gestoken kon worden. Het is volgens ons aan hen voorbij gegaan. De paar laatste beurten heeft Kees er wel een paar opmerkingen over gemaakt dat we wel eens alle ringen konden halen, die was er op het laatst toch meer mee bezig dan Krijn en Lein.
In de 29e beurt waren we al kampioen. Daardoor is het door de wedstrijdleiding niet opgevallen dat we die 100% konden halen, denken we. Toen kwam de 30e beurt nog voor de volle 100%. Kees reed als eerste, en stak raak, hij is van zijn paard gesprongen en op het eind van de baan gaan staan, Krijn vertrekt en steekt raak, toen stonden we met zijn tweeën bij elkaar toen Lein afkwam voor de laatste, eerst nog wat problemen met iemand met een rolstoel die onder door de touwen kwam, Lein werd er gelukkig niet zenuwachtig van, maar daar kwam Lein dan, en ook hij nam de laatste ring mee. Toen kwam de emoties los wat we toen gedaan hebben weten we niet meer. Maar iedereen kwam ons eerst feliciteren, de leiding van de wedstrijd had ook niet in de gaten dat er eigenlijk iets bijzonders gebeurd was. Na de laatste beurt viel er een hoop spanning van ons af, dat is een spanning waarvan je zelf eigenlijk niet weet hoe groot die is. Maar daarna was er een hele hoop vreugde. De wedstrijd lag minstens 10 minuten stil, dit moest eerst beleefd worden omdat dit kompleet nieuw was. De box stond vol met mensen om ons eerst te feliciteren er kon gewoon niet gereden worden. Toen dat klaar was zijn we eerst om een biertje geweest naar het café.

Later moesten we met zijn allen op een paard voor de foto en kregen we bloemen. ‘s Avonds zijn we met zijn allen opstap geweest om te eten en om de spanning van ons af te drinken, met uiteraard de vrouwen erbij.
De week daarop zijn we onthaald in het verenigingsgebouw door de burgemeester en het gemeente bestuur met een grote taart en een rondrit in Serooskerke en Gapinge. We hebben ook van de Z.R.V. ieder een speciaal aandenken gehad in de vorm van een tinnen bord.

Wij denken dat dit record mede tot stand is gekomen doordat we niet zulke spraakzame types zijn. We waren blijkbaar gewoon de juiste mix. We hebben na deze wedstrijd nooit meer een ereklas wedstrijd samen in een drietal gereden.